Aile yemeği sakin bir şekilde geçiyordu: sıradan sohbetler, neşeli danslar, müzik. Masadaki herkes gülümsüyordu ve ben işten sonra ne kadar yorgun olduğumu belli etmemeye çalışıyordum. Kızım yanımda oturuyordu, çatalıyla salatayı karıştırıyor ama gergin görünüyordu.
Aniden parmaklarının masanın altından hafifçe elime değdiğini hissettim. Ardından hızlıca elime küçük ve yumuşak bir şey koydu – katlanmış bir not.
Masada dikkat çekmeden açtım. Peçeteye, çocuk yazısıyla düzensiz şekilde şunlar yazılmıştı:
“Anne, hemen hasta gibi yap ve git!”
Panik başladım. Gözlerimi kaldırdım – kızım dik oturuyordu, solgundu, dudakları titriyordu. Şaka yapıyor olduğuna dair en küçük bir ipucu yoktu.
Hiçbir şey anlamıyordum, ama bir şey bana, onun dediğini yapmam gerektiğini söylüyordu. Yavaşça elimi şakaklarıma kaldırdım, hafifçe sallandım ve sessizce söyledim:
— Affedersiniz… aniden kendimi kötü hissettim… başım dönüyor…
Kayınvalidem öne eğildi ve şaşkın bir şekilde kaşlarını kaldırdı. Kocam kaşlarını çattı.
Zayıfmış gibi davranarak kalktım, herkesten özür diledim ve çıkışa doğru yöneldim; kayınvalidemin bakışlarının sırtımı adeta deldiğini hissediyordum.
Koridorda duvara yaslandım, nefesim düzensizdi. Kızımın çıkıp her şeyi bana açıklamasını bekledim.
