Bu yüzden eşimle defalarca tartıştık. “Bir kez uyar,” diyordum. Ama ne ben rahatlayabildim, ne o bir çözüm bulabildi. Derken bir gün… Evinde yalnızken banyoda düşmüş. Kalça kemiği kırılmış. Telefon geldiğinde tereddüt etmedim. Koşarak yanına gittim. Hastanede saatlerce başında bekledim. Elimden gelen her şeyi yaptım. Diğer çocukları ise çok sonra geldiler. O an, herkesin ortasında… Kaynanam bana döndü. Elimi tuttu. Ve çocuklarının önünde söylediği o söz… Beni öyle bir yerden vurdu ki… O an gözlerim doldu, boğazım düğümlendi. Ama asıl mesele o söz değildi… Asıl her şey, sonradan yaşananlarla değişti. Ve bir gün… Herkesin sustuğu o an geldiğinde… Kaynanam bu kez öyle bir şey söyledi ki… Yıllardır yaşadığım her şey, bir anda bambaşka bir anlam kazandı…
Hikayenin devamını okumak için diğer sayfaya geçebilirsiniz.
Devamı diğer sayfadadır.
