…Herkes sustuğunda, odada yalnızca saat tıkırtısı vardı.
Kaynanam gözlerini tavana değil, bu kez doğrudan bana çevirdi.
Sesi kısıktı ama netti; yılların yükünü taşıyan bir netlik.
“Ben yıllarca yanlış kişiye kızmışım,” dedi.
“Suskunluğunu zayıflık sandım. Meğer sabırmış.”
O an ne içimde bir zafer duygusu vardı ne de beklediğim bir özür sevinci.
Sadece yorgun bir ferahlık…
Yıllardır içimde taşıdığım, adı konmamış bir yük yerini bulmuştu sanki.
Eşim başını eğdi; ilk kez susmanın bazen bağırmaktan daha güçlü olduğunu anladı.
Diğerleri göz göze gelmemeye çalıştı.
Kaynanamın eli hâlâ elimdeydi.
“Benim için değil,” dedi son bir kez,
“kendin için affet. Çünkü sen zaten çoktan hakkını helal etmişsin.”
O gün her şey düzelmedi.
Ama her şey yerine oturdu.
Bazen mutlu son, her şeyin değişmesi değil;
insanın, yaşadıklarının boşuna olmadığını anlamasıdır.
