Koca tatile gitti ve kadın kayınvalidesinin yanına gönderildi; tuvaletin kulübenin arkasında olduğu, suyun sadece soğuk olduğu ve tek “dinlenmenin” bahçe yataklarında çalışmak olduğu bir köye. Kaynanası her sabah çorba pişirir, önüne bir kase koyar ve kısaca şöyle derdi: — Önce çalış – ancak ondan sonra yersin. Hamile kadın tarlaya gider ve toprakta uzun saatler geçirirdi. Geceleri denizi rüyasında görürdü – daha önce hiç gitmediği için değil, kocası gittiği için. Kocası ona sahilden fotoğraflar gönderirdi. Kısa açıklamalar: “Dediğin gibi dinleniyorum.” O gün karısı patates kazıyordu. Adamı aradı – ama adam cevap vermedi. Ama o gün bahçede olanlar komşuları ş’ok etti..
Hamile karısı, dokuz aylık yarı hayal gibi dönmüş, “uçma sakıncası var” diyen doktorlara rağmen beklemişti. Ama bir sabah, kocası soğukkanlı: — “Parayı boşa harcamayalım, ben yalnızca tatile çıkacağım, sen de annemin köyüne git, patates kaz.” Altıncı ayında, sırtı ağrıyor, tek eğilmede nefes nefese kalıyordu; ama babasının annesine karşı koyacak gücü olmadı.
Bir gün köyünde tarlada çalışırken başı döndü, toprağa diz çöküp kaldı. Kaynanası sertçe: — “Sen hasta değilsin, hamilesin. Patatesler boşuna mı kazılacak?” Çıkamadı yerden; komşular duydu çığlığını, kapıya koştular. Toprakla yüz yüze düşmüş halde buldular. Hastaneye kaldırıldığında doktorlar “Biraz daha geç kalsaydık bebeği kurtaramazdık” dedi. Köyde o evden herkes uzak durdu; kaynana artık yalnız kaldı. Koca eve döndüğünde karısını hastane yatağında buldu — gözlerinde sevgi değil, derin bir kırgınlık, bir “bir daha asla” bakışı vardı.
