"Onlara yeni bir ev inşa edin. Köyün en iyisini."
Sonra... hiçbir şey. Ne bir arama, ne bir ziyaret. Paranın yeterli olduğunu düşündü. Ta ki o sabaha kadar. Paris'te sağanak yağmur, kaybedilen devasa bir sözleşme ve aniden göğsünde bir boşluk. Suçluluk? Pişmanlık? Nostalji? Şoförü ve koruması olmadan küçük bir araba kiraladı ve otoyoldan Bretanya'ya doğru yola çıktı.
"Paramın ne kadara mal olduğunu görmek istiyorum," diye mırıldandı. Ama çocukluğunun geçtiği köye girdiğinde k.anı dondu. Fotoğraf açıklaması bulunamadı. Yeni ev yok. İnşaat alanı yok. Sadece nemden yamulmuş eski granit çiftlik evi , çökmüş arduvaz çatısı, tuz ve zamanla aşınmış duvarlar. Ve... anne ve babasının önünde. Breton fırtınasını aratmayan bir sağanak yağmurda, Anne ve Gérard eski kasaları mavi bir brandayla örtmeye çalışıyorlardı, turuncu yelek giymiş iki adam ise kapının asma kilidini değiştiriyordu. Bunlardan birinin elinde plastik kaplı bir dosya vardı: tahliye emri . Louis arabadan atladı, saniyeler içinde sırılsıklam oldu.
